Zduńska nr: 53- Łowicz [1897 r]

 24  listopada  1897 r. łowiccy  Żydzi  świętowali  w  swojej świątyni  w pelikanim  grodzie  stulecie  osadnictwa  w  mieście  nad  Bzurą. 

Zaprojektowano  ją  w  stylu  angielskiego  neogotyku.  Pomieszczenie  dla kobiet  znajdowało  się  na  galerii  na  piętrze.  W głównej  sali  modlitewnej znajdowała  się bima  a  za  nią,  na ścianie  wschodniej,  zdobiony aron  ha-kodesz.

Wprawdzie  wyznawcy  Judaizmu pojawiali  się  w  mieście  już  wcześniej  (w XVI w.) ,  ale  ze względu  na  fakt,  że Łowicz  był  miastem  arcybiskupów  gnieźnieńskich obowiązywał  w  nim  przywilej : 

'' de  non  tolerandis  Judaeis ”.

Po trzecim rozbiorze Polski, Łowicz przestał należeć do dóbr arcybiskupich i przeszedł na własność rządową. Żydzi rozpoczęli starania o otrzymanie oficjalnego zezwolenia na legalne osiedlenie się w mieście. Zgodę taką otrzymali w 1797 r, bez możliwości budowy własnych domów .Pierwszymi byli bliżej nie znani Cuker, Pinkus, Borowski ,Plamka. Za pierwszymi byli następni dla których zaczęto wyznaczać rewiry po jednej ze stron ulicy ,Piotrkowskiej przylegającej do Nowego Rynku oraz ul. Bielawskiej do rogu Podrzecznej.

W 1808 r. było 60 rodzin , w 1862 r. – 2061 mieszkańców pochodzenia żydowskiego . Liczba ta stopniowo rosła, w 1897 r. mieszkało w Łowiczu 3559 Żydów.

Ze względu na brak funduszy budowa synagogi trwała 26 lat, według projektu Michała Dobromysława i Ferdynanda Eichhorna, wzniesiona przez tego drugiego i oddana do użytku 1897 roku. W nienaruszonym stanie przetrwała 42 dwa lata ,w listopadzie 1939 roku uległa spaleniu a ruiny zostały rozebrane w 1942 roku .

ul. Zduńska / 1914 -1915 r. / 

ul. Zduńska okres okupacji niemieckiej 

ul. Zduńska -,, Teren Zamieszkania Żydów ''

w tle dom zgromadzenia (bejt kneset)